Η φυσικοποίηση του τεχνητού χώρου μέσα από την ψηφιακή αρχιτεκτονική με την χρήση νέων αναπαραστατικών μέσων

Περίληψη

Η νέα σχεδιαστική πραγματικότητα του ‘τέταρτου κύματος΄ τεχνολογικής επανάστασης, απαιτεί τη μετάβαση σε ένα δυναμικό και πολύπλοκο σύστημα σχεδιασμού με νέα εργαλεία επεξεργασίας της πληροφορίας, αναμιγνύοντας το εικονικό με το πραγματικό, το τεχνητό με το φυσικό. Εξετάζοντας κανείς τα ψηφιακά συστήματα δεν μπορεί να αγνοήσει την πτυχή εκείνη, που ο εικονικός – ψηφιακός χώρος σχετίζεται και συνυπάρχει με τον φυσικό. Το ψηφιακό ορίζεται μέσα από το φυσικό και υπάρχει πάντα μέσα σε αυτό. Επιπροσθέτως, τα εργαλεία τρισδιάστατης σχεδίασης, εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την οπτικοποίηση, επομένως είναι λογικό ότι οι νέες τεχνολογίες απεικόνισης δεδομένων όπως το AR (augmented reality) και το VR (virtual reality) θα επηρεάσουν και θα ενισχύσουν τη σχεδιαστική δημιουργική σκέψη, αλλά  και του χώρου γενικότερα όπως τον αντιλαμβανόμαστε μέχρι τώρα. Η διαδικασία σχεδιασμού της αρχιτεκτονικής αλλάζει γιατί τα λογισμικά ενημερώνονται διαρκώς με νέα προηγμένα εργαλεία.

Αυτο το άρθρο παρουσιάζει διαδικασίες σχεδιασμού τρισδιάστατων διαδραστικών τεχνολογιών οπτικοποίησης, οι οποίες έχουν ώς αποτέλεσμα όχι μόνο την συνύπαρξη εικονικού και φυσικού χώρου, αλλά σχεδόν την συγχώνευση του φυσικού χώρου με τον ψηφιακό. Τέλος, λόγω του ότι όλα αυτά τα συστήματα περιαγωγής εικονικής πραγματικότητας παρουσιάζουν μια  ισχυρή αίσθηση του πραγματικού, επιχειρείται να γίνει μια διερεύνηση – κριτική εξέταση στο μεταίχμιο εικονικού – φυσικού χώρου όπου είναι και ο κύριος στόχος αυτού του άρθρου.