Εισφορά σε γη. Κριτική του Ν.4315/2014 και σύγκριση με το Ν.1337/1983

Περίληψη

Με το Ν.4315/2014 θεσμοθετήθηκε μια αυταξιο­λόγηση του σχεδιασμού, σε ότι αφορά την επάρκεια των κοι­νόχρηστων και κοινωφελών (ΚΧ/ΚΦ) χώρων σε σχέση με τα πολεοδομικά σταθερότυπα και καθορίστηκαν νέες κλίμα­κες και ευνοϊκότεροι όροι για την εισφορά σε γη, με στόχο, να ελαχιστοποιηθεί η εφαρμογή του επαχθούς μέτρου της απαλ­­λοτρίωσης, το οποίο εμμέσως επιβαρύνει όλους τους φορολο­γούμενους. Με μοντελοποίηση του χώρου και την εφαρμογή της προβλεπόμενης εισφοράς σε γη, με σενάρια επί των εμβαδών των γηπέδων, προκύπτει ότι η κλιμάκωση, η αναλογικότητα και η προσαύξηση των ποσοστών, που ορίζονται με τον Ν.4315/2014, δεν επιφέρει πάντοτε θετικό ισοζύγιο γης σε επί­πεδο πολεο­δομικής ενότητας (ΠΕ). Σε κάποιες περιπτώ­σεις, η εισφορά σε γη, η οποία προκύπτει με τα προσαυξη­μένα ποσοστά που εφαρμόζονται, ώστε να καλυφθεί το αρνητικό ισοζύγιο γης σε επίπεδο ΠΕ εί­ναι μεγαλύτερη από αυτή που προέκυπτε από την εφαρμο­γή του Ν.1337/1983. Καθοριστικός παράγοντας για ένα θετι­κό ισοζύγιο γης είναι το μεγάλο εμβαδόν του γηπέδου ή/και η μεγάλη επιφάνεια των υφιστάμενων κοινόχρηστων χώρων.