Making/Re-making: representational devices of creation

Περίληψη

Με την παρούσα εργασία γίνεται μια απόπειρα αποτίμησης της Επιστημονικής Εσπερίδας με τίτλο “Making/Re-making”, όπου εγκαινιάστηκε μια συζήτηση που αναζητούσε διασταυρώσεις και κοινά πεδία ανάμεσα σε μορφές της τέχνης και σε έργα μηχανικών. Η ευρύτερη έννοια του making ως «πράττειν» βρίσκεται μέσα στην προσέγγιση κάθε είδους δημιουργικότητας, από τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό έως την εικαστική σύνθεση και την κατασκευή, εστιάζοντας ειδικότερα στις έννοιες της αναδημιουργίας, του επανασχεδιασμού και της ανακατασκευής, ως εναύσματα για τη θεώρηση του χώρου. Η Εσπερίδα είχε στόχο να αναδειχθούν διαφορετικές προσεγγίσεις του “Re–making” ως ένα ψηφιδωτό χωρικών προθέσεων και επιστημονικών εκδοχών, που διαμορφώνουν ένα πεδίο συνάντησης μεταξύ μηχανικών και εικαστικών δημιουργών. Υπό αυτό το πρίσμα, το “πράττειν” μεταλλάσσεται από όχημα υλοποίησης σε παραγωγικό μηχανισμό, που ενεργοποιεί αφηγήσεις, αναδεικνύει συλλογικότητες, ανακαλεί μνήμες και παράγει απρόσμενους συνειρμούς και εμπειρίες του χώρου.

This paper attempts an evaluation of the colloquium titled “Making/Re-making” which initiated a discussion that looked for cross sections and common fields across various forms of art and engineering. The concept of “making” is embedded in the approach to any form of creativity, ranging from architectural design to artistic composition, construction and crafting, focusing on instances of re-creation, re-design and re-construction, viewing them as agents for the reflection on space. The colloquium aimed to highlight different approaches to “re-making” that draw a mosaic of spatial intentions and scientific understandings forming a common field for engineers and artists. From this point of view “making” is transformed from an agent of realization to a generative tool that activates new narratives, highlights collectiveness, recalls memories and produces unexpected connotations and spatial experiences.

https://doi.org/10.26234/HEAL.IHU.N792-RG42